Nema one kuće i moje male podstanarske sobice na desnoj obali Vrbasa kod Gradskog mosta. Na tom mjestu je sad kafana „Tihe noći“. Nema bioskopa „Vrbas“. Tu je sada roštiljnica „Biljana“. Nema Gimnazije - na tom prostoru su Narodna i univerzitetska biblioteka, Muzej RS, Dječije pozorište i Dom omladine. Nema Đačkog doma „Veselin Masleša“. Tu je sada „Vodovod“.

Ovako Banju Luku 50 godina nakon razornog zemljotresa opisuje pjesnik i satiričar Živko Vujić u eseju „Pomenulo se - ne ponovilo se“. Vujić je, pored ovog teksta, napisao i poemu „U devet i jedanaest“, a za štampu je spreman i njegov kraći „Dnevnik straha“ u kojem govori o danima koji su prethodili i danima koji su uslijedili nakon zemljotresa koji je Banju Luku uništio 27. oktobra 1969. godine.

- Petnaest osnovnih, dvanaest srednjih, tri više škole i jedan fakultet, Tehnički, bili su onesposobljeni za rad. U klupe van graada na Vrbasu moralo je sjesti 9.341 od ukupno 12.991 osnovaca, 6.008 od ukupno 9.096 srednjoškolaca i studenata - ističe Vujić u knjizi.

U zemljotresu je, podsjeća Vujić, oštećeno više od 17.000 stanova. Bolnica sa 1.200 kreveta bila je u potpunosti onesposobljena.

- Nema više staklorezačke radnje na početku današnjeg Bulevara Cara Dušana u kojoj sam kupio staklo da bih njime zamijenio polomljeno od udara lopte na školskom prozoru. Sada je tu poslovni centar „Ekvator“ - dodaje Vujić.

U „Dnevniku straha“ Vujić opisuje svoje dane pod zemljotresom koji je osjetio i u njegovim rodnim Hrvaćanima pored Prnjavora. Vujić se prisjeća kako je, zajedno sa roditeljima i komšijama, čekao nove vijesti na radiju, a onda opisuje dane u kojima je uslijedilo „veliko čišćenje“ Banje Luke.

Užas zemljotresa Vujić je i opjevao u poemi „U devet i jedanaest“:

„To je kao da je svemir izgubio ravnotežu

A ti misliš da ti noge u okove vežu

To je kao kad se iznenada zaljulja lađa

A ti ne znaš šta se zapravo događa

To je kao kad iznenada nestane struje u noći

Trzneš se i nemoćan čekaš kad će Mrak proći

To je kao kad se Zemlji grči utroba njena

Zapanjeni ljudi se zgledaju lica skamenjena

To je kao kad strašni Div bljuje svoj bijes

Oko sebe kao tajfun ruši - čini urnebes“

G. Dakić